Ze namen jou weg, niet met geweld, maar met woorden zo koud dat m’n hart ervan smelt. Een kamer vol mensen, beslissingen snel. Maar niemand die vroeg hoe ik me toen voelde, of wat ik bedoel. Je jas hing nog daar, je geur in je bed. De stilte schreeuwt harder dan wat iemand zegt. Ik mis je handje dat zacht in de mijne lag, de kus op je voorhoofd aan het eind van de dag. Ze zeggen: "Het is beter." Maar beter voor wie? Voor het systeem, of voor jou en voor mij? Ik ben niet perfect, maar ik heb je zo lief. Mijn armen zijn leeg en mijn ziel zit vol grief. Elke dag tel ik hoe lang het nog duurt, hoe lang voor jij weer in m’n armen terugkeert. Tot die dag blijf ik hopen, vechten, en dromen, dat jij, mijn kind, weer thuis zal komen.
Reactie plaatsen
Reacties