Ze namen jou weg, niet met geweld, maar met woorden zo koud dat m’n hart ervan smelt. Een kamer vol mensen, beslissingen snel. Maar niemand die vroeg hoe ik me toen voelde, of wat ik bedoel. Je jas hing nog daar, je geur in je bed. De stilte schreeuwt harder dan wat iemand zegt. Ik mis je handje dat zacht in de mijne lag, de kus op je voorhoofd aan het eind van de dag. Ze zeggen: "Het is beter." Maar beter voor wie? Voor het systeem, of voor jou en voor mij? Ik ben niet perfect, maar ik heb je zo lief. Mijn armen zijn leeg en mijn ziel zit vol grief. Elke dag tel ik hoe lang het nog duurt, hoe lang voor jij weer in m’n armen terugkeert. Tot die dag blijf ik hopen, vechten, en dromen, dat jij, mijn kind, weer thuis zal komen.

In het hart van moederliefde, zo diep en waarachtig, zelfs wanneer ze uit elkaar zijn, blijft ze zich vernieuwen. Gescheiden door krachten buiten haar controle, schittert haar liefde helder, een baken voor de ziel. Hoewel afstand hen misschien probeert te scheiden, is moederliefde een veerkrachtige kunst. Door de beproevingen en de tranen van elke dag, leidt en verlicht haar liefde de weg. Ver van huis geplaatst door onzichtbare handen, blijft haar liefde standvastig, altijd groen. Door de duisternis heen schittert haar liefde nog steeds, een herinnering aan hoop, ondanks verbrijzelde dromen. Laat de banden van liefde zich dus wijd en zijd uitstrekken, moederliefde zal altijd blijven bestaan. Ongeacht de afstand, ongeacht de benarde situatie, zal haar liefde overwinnen, met al haar kracht.

In de stilte van de nacht klinkt de zucht van een moeder, Haar liefde op afstand, onontkoombaar voor het lot. Uit huis geplaatst, een diepe pijn, Onvrijwillig door jeugdzorg, haar hart verbrijzeld en verloren. Maar in haar ziel brandt een eeuwig vuur, Moeders liefde onverwoestbaar, puur en zuiver. Als een bloem die bloeit, zelfs in de donkerste nacht, Zal haar liefde altijd schijnen, ongeacht de kracht. Dus wees niet ontmoedigd, o moeder zo dapper, Je liefde reist verder, dwars door elke kloof en kloof. Je bent misschien ver weg, maar in je hart altijd dichtbij, Lieve moeder

Slapeloze nachten, de stilte omarmt het gemis, een lege kamer, de geur van afwezigheid, iedere zucht weerkaatst in de schaduw van je lach. Bij elke tik van de klok verbleken herinneringen, slapeloze nachten, een hart dat vraagt, waar ben je nu, ver weg, maar altijd dichtbij.

Een moeders verjaardag, de taart zonder kaarsen, de lucht gevuld met gemis. Elke glimlach, een stille schreeuw, de echo van vreugde, vervangen door lege ruimtes. Jeugdzorg, een schaduw tussen harten, traan en hoop in de lucht, terwijl woorden worden gesplitst, liefde achter gesloten deuren. Vandaag, geen knuffel, alleen de herinnering aan wat had kunnen zijn.

Moeder op afstand,de lucht zo blauw, de zon danst op de bladeren, maar jij mist het licht. Jeugdzorg als schaduw, afstanden die ons scheiden, toch bloeit de hoop, zoals bloemen in de tuin. Vandaag straalt vreugde, zege vierend ondanks het gemis, een fijne en zonnige dag gewenst, voor jou, voor ons, de liefde blijft, altijd dichtbij, ook van een afstand.

In de gerechtsgebouwen, waar de waarheid wordt gezocht, ontvouwt zich een verhaal, het hart van een ouder gesmeed, rechtszitting over mijn soort, een strijd gestreden voor gemoedsrust. Door tranen en beven heen worden woorden gesproken, voor pure liefde, geen prijs gebroken, een gedeelde reis, een onverbroken band, in het aangezicht van angst ontwaakt hoop. de wet kan veranderen, het vonnis kan wankelen, maar in deze strijd zal liefde haar weg vinden, voor elk kind, elke dag, elke nacht, is een baken dat ons door de donkerste nacht leidt.

In het hart waar liefde woont, een dag van vreugde, een verjaardag, Een kind, mijn eigen, mis ik, zijn lach, zijn ogen zo wijd open. Hoewel hij er vandaag niet bij is, vult zijn geest de lucht, Zijn herinnering, een geschenk dat nooit zal vervagen, een kostbaar erfstuk, zeldzaam. Op deze dag vier ik, niet alleen voor hem alleen, Maar voor de liefde die we deelden, een band die voor altijd zal groeien. Hoewel Jeugdzorg hem heeft weggenomen, betekent dat niet dat ik vergeet, De dagen die we samen doorbrachten, de lessen die het leven nog moet leren. Ik zal de goede tijden, het lachen, het plezier herinneren, En elke nacht voor hem bidden, onder maan en zon. Dus, gefeliciteerd, mijn liefste, hoewel je ver van mij staat, In mijn hart zul je altijd mijn kleine helpende hand zijn. Moge het leven je goed behandelen, mogen dromen je de weg wijzen, Herinner je de liefde die ik had, terwijl ik elke dag over je waak.

In verre landen waar het daglicht vervaagt, Een kleintje, ver van huis hebben ze geplaatst, Met een hart dat bonst, met glazige ogen, Mijn kind, uithuisgeplaats en bang. De zachte gloed van de maan, hun enige gids, Door dromen van thuis, verlangen ze ernaar zich te verbergen, Maar kracht in hen, diep van binnen, Mijn kind, uithuisgeplaats en bang. De wind fluistert verhalen over liefde, Van hoop die bloeit als bloemen daarboven, Harten eraan herinnerend dat er geen breuk is, Mijn kind, uithuisgeplaats en bang. Voor elke traan vliegt een ster op, Verloren zielen begeleidend door de donkerste nacht, Totdat thuiskomt en de angst afneemt, Mijn kind, uithuisgeplaats en bang. Dus houd je vast, mijn kleintje, Aan dromen van thuis, onder de ondergaande zon, Want hoewel je ver bent, ben ik niet weg, Mijn kind, uithuisgeplaats en bang.

In stille kamers waar echo's blijven hangen, zingt een moederhart, met verdriet, haar kinderen ver weg, haar vertrouwen een vinger, op hoop die hun zielen vleugels geeft om te brengen. Door wijd open ramen staart ze verlangend, de wereld buiten, een enorm canvas, maar in haar hart, een melodie, van ongebroken, sterke en snelle liefde. voor elke ster die helder fonkelt, is slechts een traan die haar ogen hebben vergoten, elke dageraad een belofte, puur en licht, van dagen waarop ze samen zullen zijn, in de toekomst. Laten we dus bidden voor vermoeide moeders, wier harten zware lasten dragen, moge vrede hen vinden en hun geest vrolijk zijn, totdat ze hun geliefden, vrij en standvastig, dicht bij zich houden.

In stille zalen van verdriet woont een moeder, Haar hart smacht naar haar kinderen, naar niemand anders. Hun gelach galmde ooit, nu slechts stilte, Een wrede speling van het lot, deze bittere eenzaamheid. Toch vindt ze in haar tranen een onuitsprekelijke kracht, Want liefde, net als rivieren, is niet te beheersen. Ze droomt van hun gezichten, hoewel ver weg, En fluistert zachte beloften in de nacht. Hoewel verdriet haar dagen mag overschaduwen, weet ze dat het waar is, Dat liefde alle grenzen overstijgt en doorbreekt. Op een dag zullen ze terugkeren, zo zeker als de zon, Om de leegte te vullen die hun afwezigheid heeft achtergelaten, ongedaan gemaakt.

In stille hoeken waar schaduwen vallen, Huilt een moeder om de roep van haar kind,  uit haar armen gerukt door onzichtbare krachten, Door jeugdzorg wordt haar hart verscheurd. Het huis, ooit gevuld met gelach en licht, galmt nu na van verdriet en benarde situatie,  Haar tranen vallen als regen op de vloer, Terwijl ze opnieuw voor haar zoon bidt. Het koude, harde oordeel van de rechtszaal werd geveld, Haar hart werd in enorme fragmenten verbrijzeld, Ze roept tot God: "Waarom deze pijn?" Maar ze vindt geen troost of vrede meer. Toch blijft er hoop in haar borst, Want liefde die geen grenzen of rust kent, Zal haar door deze donkere nacht leiden, En hen samenbrengen in het ochtendlicht.