In stille kamers waar echo's blijven hangen, zingt een moederhart, met verdriet, haar kinderen ver weg, haar vertrouwen een vinger, op hoop die hun zielen vleugels geeft om te brengen. Door wijd open ramen staart ze verlangend, de wereld buiten, een enorm canvas, maar in haar hart, een melodie, van ongebroken, sterke en snelle liefde. voor elke ster die helder fonkelt, is slechts een traan die haar ogen hebben vergoten, elke dageraad een belofte, puur en licht, van dagen waarop ze samen zullen zijn, in de toekomst. Laten we dus bidden voor vermoeide moeders, wier harten zware lasten dragen, moge vrede hen vinden en hun geest vrolijk zijn, totdat ze hun geliefden, vrij en standvastig, dicht bij zich houden.
Reactie plaatsen
Reacties