In stille hoeken waar schaduwen vallen, Huilt een moeder om de roep van haar kind, uit haar armen gerukt door onzichtbare krachten, Door jeugdzorg wordt haar hart verscheurd. Het huis, ooit gevuld met gelach en licht, galmt nu na van verdriet en benarde situatie, Haar tranen vallen als regen op de vloer, Terwijl ze opnieuw voor haar zoon bidt. Het koude, harde oordeel van de rechtszaal werd geveld, Haar hart werd in enorme fragmenten verbrijzeld, Ze roept tot God: "Waarom deze pijn?" Maar ze vindt geen troost of vrede meer. Toch blijft er hoop in haar borst, Want liefde die geen grenzen of rust kent, Zal haar door deze donkere nacht leiden, En hen samenbrengen in het ochtendlicht.
Reactie plaatsen
Reacties